Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?
(I rocznica śmierci o. M. Zienkiewicza 1959-2020)
Kazanie – o. Ignacy Kosmana
Czytania: Mdr 7, 7-11;
Hbr 4, 12-13; Mk 10, 17-27
Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne? Takie pytanie zadał Jezusowi ewangeliczny młodzieniec. Ale nie tylko on. Podobne pytanie zadał Jezusowi zaraz po zdaniu egzaminu maturalnego Marek Zienkiewicz – młodzieniec spod Radzynia, urodzony w Ulanie, absolwent Technikum Mechanicznego. Jezus udzielił mu podobnej odpowiedzi. „Znasz przykazania: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, nie oszukuj, czcij swego ojca i matkę”. Młodzieniec Marek przestrzegł tego wszystkiego od dzieciństwa. „Wtedy Jezus spojrzał z miłością na niego i rzekł mu: «Jednego ci brakuje. Idź, sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną!»”.
W przeciwieństwie do bezimiennego młodzieńca z Ewangelii św. Marka, nasz młodzieniec – nota bene Marek – nie spochmurniał, bo nie miał w istocie wielu posiadłości; nie był bogaty w dobra ziemskie. Miał jednak inny skarb – mądrość Bożą. Modlił się o nią i została mu dana, przyzywał ją – i przyszła do niego. „Mądrość – skarb najcenniejszy”. Cenniejsza od berła i tronu. Cenniejsza od drogich kamieni i złota. Złoty kruszec przy niej to ledwie pył, garść prochu. Marek – młodzieniec spod Radzynia Podlaskiego – umiłował ją nad zdrowie, sławę i piękno. Dzięki mądrości zyskał wszystkie dobra i niezliczone bogactwa duchowe.
Słowo Pana jest żywe i nie zawodzi. Słowo Pana jest wierne i skuteczne – zdolne przeniknąć człowieka do głębi duszy i szpiku kości. Młodzieniec Marek nie odszedł, lecz poszedł za tym Słowem.
Było to 25 czerwca 1980 roku. Wtedy podjął decyzję. Dnia 31 sierpnia tegoż samego roku rozpoczął nowicjat w klasztorze Prowincji Matki Bożej Niepokalanej Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych w Smardzewicach pod kierunkiem o. Mariusza Paczóskiego. Tam też 1 września 1981 roku złożył pierwszą profesję zakonną, „świadom – jak napisał – obowiązków wypływających ze ślubów zakonnych”. Przez kolejne sześć lat studiował filozofię i teologię w Wyższym Seminarium Duchownym OO. Franciszkanów w Łodzi-Łagiewnikach. Dal się poznać jako dobry, cichy, spokojny, a nawet nieśmiały – brat Marek. Śluby wieczyste złożył w uroczystość św. Franciszka z Asyżu, 4 października 1985 roku, na ręce o. Mariusza Paczóskiego, prowincjała.
Rok później przyjął święcenia diakonatu, odpowiadając w ten sposób na postawione przed laty pytanie i deklarując pragnienie, że chce „być pomocą dla ludzi oczekujących na Chrystusa” – oczekujących na Słowo. Tak uzasadnił swoją prośbę z 1986 roku, prosząc o święcenie diakonatu. Następnie, w kolejnym roku, kierowany pragnieniem służby Bogu i pomocy ludziom „w nawiązywaniu łączności z Tym, który tak bardzo człowieka umiłował”, jak sformułował to w podaniu z kwietnia 1987 roku, prosząc o łaskę święceń prezbiteria tu. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk ordynariusza łódzkiego, biskupa Władysława Ziółka, w dniu 30 maja 1987 roku.
Ojciec Marek był zakonnikiem i kapłanem, a nadto – człowiekiem! – cichym, spokojnym, sprawiedliwym. Stąd też nie może dziwić, że pierwszym klasztorem, w którym przyszło mu pracować był Kalisz – miejsce szczególnie umiłowane przez św. Józefa – sprawiedliwego i małomównego męża Maryi, wręcz milczącego na kartach Ewangelii. Ale za tym milczeniem krył się człowiek odpowiedzialny, troskliwy: subtelny mężczyzna.
Ojciec Marek posiadał podobne cechy charakteru. To był ciepły człowiek – i nie waham się powiedzieć: święty. Dlatego też już po dwóch latach posługiwania Słowu Bożemu został przeniesiony do Niepokalanowa. Powierzono mu odpowiedzialną funkcję mistrza junioratu braci zakonnych w Niepokalanowie; funkcję tę pełnił dwukrotnie, w latach 1989-1992. Takiej funkcji nie powierza się osobie przypadkowej.
Młodzieńcowi Markowi powierzano kolejne funkcje wychowawcze: dnia 13 lipca 1992 roku został powołany do prowincjalnej Komisji ds. Formacji, Wychowania i Nauki oraz Komisji Dzieła Powołań Kapłańskich i Zakonnych, której przewodniczył od września 1996 roku. Wkrótce – 4 grudnia tego samego roku – został powołany na członka Komisji Prowincjalnej ds. Formacji, Wychowania i Nauki. Następnie (w 1997 roku) został powołany do Podkomisji ds. formacji i duchowości Niepokalanowa. Tego samego roku w listopadzie otrzymał nominację na Asystenta Prowincjalnego Młodzieży Franciszkańskiej.
Jaki był powód, że niespełna czterdziestoletniemu kapłanowi władze zakonne powierzały tak odpowiedzialne funkcje?
Powodem rozstrzygającym była jego cichość, ciepło, świętość, którymi się odznaczał i poprzez które kształtował powierzoną mu młodzież zakonną – owych młodzieńców, którzy przychodzili ze świat i pytali o. Marka: Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?
I można by zapytać za słuchaczami z Nazaretu: Skąd u niego ta mądrość? Czyż nie jest On synem Józefa, rolnika z Podlasia? Czy jego matce nie jest na imię Leokadia? Czyż nie znamy jego rodzeństwa? Wszyscy to przecież zwyczajni ludzie…, chociaż i niezwyczajni, wszak rodzony brat o. Marka – o. Franciszek – także służy Bogu w zakonie OO. Bernardynów.
Ten zwyczajny i niezwyczajny młodzieniec z Podlasia zaskarbił sobie życzliwość i szacunek wszystkich – współbraci zakonnych, parafian, młodzieży. Toteż nie dziwiło nikogo, kiedy kolejne kapituły prowincjalne powierzały małomównemu, lecz uśmiechniętemu Ojcu Markowi, trzy razy funkcję gwardiana klasztoru w Skarżysku-Kamiennej, zaś biskup radomski Jan Chrapek mianował go proboszczem miejscowej Parafii p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP.
Kimże to nasz o. Marek nie był? Kustoszem kapitulnym, delegatem na kapitułę generalną, członkiem prowincjalnej Komisji ds. Budowlanych i Gospodarczych. W istocie posiadał talenty budowlane: budował najpierw świątynie Ducha Świętego w ludzkich sercach, znał się też na budowlach murowanych. Ten cichy i pokornego serca zakonnik i kapłan, jak Jego Mistrz z Ewangelii, czynił nasze serca według Najświętszego Serca Jezusowego i Niepokalanego Serca Maryi.
Ojciec Marek cieszył się dużym zaufaniem, toteż powierzano mu kolejne funkcje na służbie gwardiańskiej – dwukrotnie w klasztorze w Smardzewicach, gdzie biskup radomski Henryk Tomasik powierzył jego opiece duszpasterskiej parafię św. Anny, a w której to parafii o. Marek wytrwale i z wielką troską dbał o klasztor i kościół oraz w dużej mierze przyczynił się do uświetnienia obchodów 400-lecia objawień Świętej Anny, poddając renowacji świątynię oraz obraz św. Anny wraz z ołtarzem.
Po Smardzewicach kapituła prowincjalna powierzyła pieczy o. Marka miejsce szczególne – kolebkę jego formacji duchowej: klasztor w Łodzi-Łagiewnikach. Metropolita Łódzki abp Grzegorz Ryś powierzył mu urząd proboszcza miejscowej parafii pod wezwaniem Świętego Antoniego Padewskiego i Świętego Jana Chrzciciela. Ojciec Marek od swego przyjścia do klasztoru, sanktuarium i parafii w Łodzi-Łagiewnikach ze swoją charakterystyczną cichością charakteru, ale stanowczo prowadził swoich współbraci, parafian i pielgrzymów do Pana, nieustannie zabiegając o to, by wszyscy, którzy pragną zbawienia, gotowi byli pójść za głosem Jezusa – sprzedali wszystko, co mają, i rozdali ubogim, żeby zyskać skarb w niebie.
Wielu z nas także w tym miejscu spochmurnieje…
Ojciec Marek oddal wszystko, co miał najcenniejszego – własne życie.
W Łodzi-Łagiewnikach żywot zakonny o. Marka zatoczył koło. Zapamiętali go wszyscy jako cichego i wytrwałego kapłana Chrystusowego. Wszędzie gdzie pracował, pozostawiał po sobie wiele dobra duchowego i materialnego. Pozostawił wiele ciepła, uśmiechu i milczenia, które – szczególnie w obecnych czasach – jest złotem, którego tak bardzo nam brakuje w życiu rodzinnym, społecznym.
Urodzony 10 września 1959 roku odszedł do Pana po nagrodę. Po skarb w niebie. Zgłosił się po ów skarb wieczorem 13 października 2020 roku, w łódzkim szpitalu…
Zmarł na skutek zarażenia wirusem Covid-19. Miał zaledwie 61 lat, w tym 40 lat przeżył w zakonie. Dwie trzecie swego życia oddał Panu. To była jego cena za skarb w niebie. Liczba zaś lat jego kapłaństwa równa była liczbie lat życia Jezusa na ziemi – 33. To nie przypadek. To znak. Odpowiedź i obietnica Jezusa dana innemu jeszcze młodzieńcowi: „Zaprawdę, powiadam ci: Dziś będziesz ze Mną w raju” (Łk 23, 43).
Łatwo jest doprawdy ubogiemu wejść do królestwa Bożego, nic go bowiem na ziemi nie trzyma, w żadnym dostatku nie pokłada nadziei. Przechodzi przez bramę życia bez przeciskania się, nic nie tarasuje mu przejścia do nieba – żadne bagaże: kufry, skrzynie, walizy.
Do nieba idzie się z pustymi rękoma: bez laski podróżnej i torby, bez prowiantu i pieniędzy. Trumna nie ma kieszeni.
Parafrazując nieco słowa Pierwszego Listu św. Pawła do Koryntian, można powiedzieć, że o. Marek głosił bez słów – własną postawą „mądrość między doskonałymi, ale nie mądrość tego świata ani władców tego świata […], lecz tajemnicę mądrości Bożej, mądrość ukrytą, tę, którą Bóg przed wiekami przeznaczył ku chwale naszej” (1 Kor 2, 6-7): tę, której nie pojął bogaty młodzieniec z Ewangelii św. Marka. Ojciec Zienkiewicz ukazywał swoim życiem „to, czego ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć” (1 Kor 2, 9); ukazywał wielkie rzeczy, które Bóg przygotował miłującym Go młodzieńcom.
Dziękujmy naszemu Bratu – franciszkańskiemu młodzieńcowi, którego życie było kolejną zwrotką Pieśni Słonecznej św. Ojca naszego Franciszka:
Pochwalony bądź, Panie nasz, przez naszą siostrę śmierć cielesną,
której żaden człowiek żywy uniknąć nie może.
Biada tym, którzy umierają w grzechach śmiertelnych;
Błogosławieni ci, których [śmierć] zastanie w Twej najświętszej woli,
albowiem śmierć druga nie wyrządzi im krzywdy.
Chwalmy i błogosławmy naszego Pana,
i dziękujmy Mu za brata naszego Marka,
i służmy Bogu i bliźnim jak on –
z wielką pokorą.
Amen.
Dodaj komentarz
Chcesz się przyłączyć do dyskusji?Feel free to contribute!