Łódź-Okólna

Tytuł klasztoru: Św. Antoni z Padwy 

Tytuł parafii: Św. Antoni z Padwy i św. Jan Chrzciciel 

Liczba parafian: 2100

ul. Okólna 185

91-520 ŁÓDŹ

tel. (42) 659 02 02

tel. (42) 659 02 85

e-mail: lagiewniki@franciszkanie.pl

 http://www.lagiewniki.franciszkanie.pl/

Gwardianem i proboszczem jest o. Radosław Tomczak

Rys historyczny Pierwszą klasztorną kaplicę pod wezwaniem św. Antoniego zbudowano w Łagiewnikach w roku 1676. Tę datę należy uważać za początek fundacji i nieformalnego przybycia tu franciszkanów. Inicjatywa fundacji pochodzi od właściciela dóbr łagiewnickich Samuela Zeleskiego. Według tradycji skłoniły go do niej dwa motywy. Pierwszym była rada krewnego Kacpra Stokowskiego (spoczywającego pod łagiewnickim kościołem), który w 1675 roku zachęcił fundatora, zaniepokojonego pomorem bydła, aby zwrócił się o pomoc do św. Antoniego, zamiast szukać winnych rzucenia czarów. Kaplica była więc prawdopodobnie wotum dziękczynnym za otrzymaną łaskę. Drugim motywem było zjawienie się św. Antoniego cieśli Jerzemu, który w tym czasie budował dziedzicowi młyn. Wzmianki o ponaglaniu fundatora przez Świętego sugerują, że może zwlekał on z wypełnieniem obietnicy. Wieści o zjawieniu się św. Antoniego i łaski otrzymane za jego przyczyną sprawiły, że miejsce to zaczęto nawiedzać. S. Zeleski sprowadził od franciszkanów z Piotrkowa Trybunalskiego kapelana dla swego domu, spokrewnionego z rodziną o. Konstantego Plichtę, który zaczął obsługiwać kaplicę jako dworską. W dni świąteczne z jego posługi korzystali mieszkańcy okolicy, dość odległej od kościoła parafialnego św. Katarzyny w Zgierzu. Oficjalną datą fundacji jest dzień 18 marca 1681 roku, kiedy to nuncjusz papieski O. Pallavicini ogłosił Łagiewniki miejscem cudownym, (czyli sanktuarium), zatwierdził fundację S. Zeleskiego i uznał franciszkanów jego prawnymi posiadaczami, wcielając je “po wieczne czasy” do polskiej prowincji. Zaraz potem przystąpiono do budowy drewnianego kościoła i klasztoru. Kościół poświęcono 29 sierpnia 1683 roku pod tytułami: Trójcy Świętej, NMP Niepokalanie Poczętej, św. Antoniego z Padwy i św. Jana Chrzciciela. Pierwotną kaplicę przeniesiono w miejsce “nad stawem”, gdzie w odległości około 800 m. od kościoła znajduje się do dziś na należącym do miasta terenie łagiewnickiego lasu. Ponieważ rozwinął się tu żywy kult św. Antoniego i Łagiewniki stawały się celem pielgrzymek, postanowiono wznieść kościół murowany W 1701 roku położono kamień węgielny. Budowa trwała do 1723 roku. Dnia 16 maja 1726 roku arcybiskup gnieźnieński i prymas Królestwa Teodor Potocki kościół konsekrował pod jednym tytułem św. Antoniego Cudotwórcy. Drewno z dotychczasowego kościoła wykorzystano do pobudowania w okolicy kaplic: Przemienienia Pańskiego, MB Anielskiej, św. Walentego i św. Rocha. W latach 1733-48 z ofiar pielgrzymów i dobrodziejów wzniesiono stojący także do dziś murowany klasztor. Łaskami słynący obraz św. Antoniego był już w pierwszej kaplicy Najstarsze opracowania dziejów Łagiewnik stwierdzają, że 4 października 1683 roku procesjonalnie wprowadzono do nowego kościoła cudami słynący obraz. Jego oryginalny wygląd nie jest obecnie znany Od czasów niepamiętnych bowiem nikt nie zdejmował pokrywającej go prawie w całości XVIII-wiecznej srebrnej sukienki. Inny zaś wizerunek, malowany w 1727 roku, który obok cudownego długo odbierał cześć we wspomnianej drewnianej kaplicy, jest – jak się wydaje – nie całkiem identyczną kopią cudownego obrazu. Łagiewniki były jednym z najbardziej znanych sanktuariów św. Antoniego na terenie Królestwa Polskiego. Pielgrzymowali tu również ludzie z Pomorza i Śląska, a nawet z Czech i Moraw. Podobnie jak w innych sanktuariach, prowadzono tu Bractwo św. Antoniego (od 13 czerwca 1684), a także Bractwa Szkaplerza i św. Franciszka. Przy klasztorze był przytułek dla ubogich.

Przez pewien czas franciszkanie z Łagiewnik obsługiwali sąsiednią parafię Szczawin (1796-1864), inkorporowaną do klasztoru przez arcybiskupa gnieźnieńskiego 2 maja 1796 roku, gdzie ich staraniem wybudowano (1796-97) drewniany kościół, który spłonął doszczętnie w 1988 roku. Po powstaniu styczniowym klasztor uległ kasacie (8 listopada 1864).Za udział w powstaniu jeden z zakonników, Józef Sawicki został skazany na śmierć i stracony, a łagiewnicki gwardian, o. Leon Godlewski, zesłany na Syberię do Tunki w guberni irkuckiej, skąd powrócił w 1889 roku. W wyniku starań okolicznej ludności konsystorz warszawski, pismem z 26 września 1901 roku, postanowił utworzyć w Łagiewnikach parafię, która swoją działalność i prowadzenie ksiąg rozpoczęła od 1 stycznia 1902 roku. W latach 1907-1011 funkcję proboszcza pełnił o. Apolinary Kędzierski, franciszkanin. Korzystając z carskiego ukazu tolerancyjnego franciszkanie z prowincji galicyjskiej próbowali tu osiąść. Minister carski Stołypin pismem z 2 grudnia 1907 roku pozwolił na pobyt w Łagiewnikach trzech franciszkanów, którzy w 1910 roku musie’ jednak opuścić obszar Królestwa. Po pierwszej wojnie światowej zaraz w grudniu 1918 roku franciszkanie powróci do Łagiewnik. Wiele lat trwało odzyskiwanie budynku klasztornego, zajmowanego przez urząd gminy, policję, szkołę, pracowników tych instytucji i innych mieszkańców Zabranych gruntów nie odzyskano, ale dla urządzenia ogrodu, prowadzenia gospodarstw, a przede wszystkim dla zabezpieczenia się przed niepożądanym sąsiedztwem zakupu no w najbliższym otoczeniu kilka hektarów ziemi od właściciela dóbr łagiewnickich. W okresie międzywojennym w klasztorze łagiewnickim mieścił się nowicjat konny (1926-1933). Przede wszystkim jednak prowadzono tu aktywne apostolstwo Wybudowano dom tercjarski, przeznaczony na różne spotkania (oddany do użytku 15 stycznia 1933), nieistniejące dziś budynki gospodarcze po północnej stronie kościoła (1930) oraz kaplicę filialną na nowym osiedlu (poświęconą 29 czerwca 1935) przy której obecnie istnieje oddzielny klasztor. Rozpoczęto także budowę gmachu prowadzenia gimnazjum (5 sierpnia 1930 poświęcono kamień węgielny), ale zmiany przełożonych pociągały zmiany koncepcji pracy. Nieukończony budynek po wojnie upaństwowiono. Obecnie stanowi on część szpitala chorób płucnych. Podczas drugiej wojny światowej franciszkanie musieli opuścić klasztor. W 1940 roku Niemcy w kościele urządzili magazyn, a nieco później w klasztorze war ty naprawy samochodów i czołgów. W 1941 roku rozebrano trzy drewniane kap św. Walentego, MB Anielskiej i domek ojca Rafała, a w 1943 roku także kaplicę mienienia Pańskiego. Zaraz po ustaniu działań wojennych ukrywający się w okolicy współbracia zatroszczyli się o zajęcie klasztoru. W lutym 1945 roku przybył pierwszy powojenny przełożony o. Felicjan Szostak. Po wojnie prowincja umieściła w klasztorze najpierw nowicjat (1945-1954), później studium filozofii (1954-1969), a w 1978 roku erygowała pełne Wyższe Seminarium Duchowne, na potrzeby którego wzniesiono odrębny budynek (1981-1986). Łagiewnickie sanktuarium, oprócz św. Antoniego, ma drugiego Patrona. Jest nim o. Rafał Chyliński (1694-1741), który spędził tu najbardziej dojrzałe i owocne lata swego życia (1728-1736 i 1738-1741). Trwał na modlitwie i umartwieniu, zasłynął jako niezwykły spowiednik i człowiek miłosierdzia. Pochowany w podziemiach kościoła, przez ponad dwa stulecia nieprzerwanie odbierał cześć. Beatyfikował go Jan Paweł II, 9 czerw ca 1991 roku w Warszawie. Błogosławionemu urządzono kaplicę od strony północno-wschodniej i przeniesiono do niej relikwie.