Lublin
Tytuł klasztoru: Św. Antoni z Padwy
Tytuł kaplicy: NMP Matki Kościoła
ul. Pszenna 9
20-617 LUBLIN
tel. (81) 525 64 35
e-mail: lublin@franciszkanie-warszawa.pl
Gwardianem klasztoru jest o. Karol Adamczewski
Rys historyczny
Lublin, miasto wojewódzkie nad Bystrzycą, jest starym grodem, sięgającym swoimi początkami dziesiątego wieku. Prawa miejskie nadał mu Władysław Łokietek w 1317 roku, Kazimierz Wielki otoczył je murem, a za Władysława Jagiełły i później było ważnym ośrodkiem handlowym. Rozkwit miasta przypada na wiek XVI i XVII. Sławne były targi lubelskie, wiele odbyło się tu sejmów, miasto jest znane w historii przede wszystkim z zawartej tu 28 czerwca 1569 roku unii polsko-litewskiej.
Spośród wspólnot zakonnych pierwsi przybyli do Lublina bernardyni w XVI wieku – i osiedlili się poza obrębem starego miasta, przy trakcie prowadzącym z Krakowa na Litwę. Kiedy w 1620 roku do Lublina przybyli franciszkanie, bernardyni z biskupem wyszli ich powitać, co było dla przybyszów zaskoczeniem, gdyż w Warszawie bernardyni przyjęli ich obojętnie, a w Poznaniu nawet wrogo.
Franciszkanie na przedmieściu “Czwartek” zbudowali kościół i klasztor pod wezwaniem Matki Bożej Anielskiej – zapewne dość okazały, skoro już w XVII wieku wyznaczono go na siedzibę kustodii lubelskiej.
Na Lubelszczyźnie po dziś dzień istnieją kościoły pofranciszkańskie: w odzyskanym niedawno Zamościu, w Szczebrzeszynie (w klasztorze obecnie jest szpital); w Puszczy Solskiej (obecnie Biłgoraj) i w Górecku. W Lublinie franciszkanie pracowali prawie 200 lat (1620-1817).
W roku 1817, za czasów Królestwa Kongresowego, skasowano konwent lubelski z powodu braku zakonników. Obecnie w dawnym naszym kościele pracują księża salezjanie, którzy w 1928 roku kupili go do Żyda prowadzącego w kościele i klasztorze fabrykę. Zabudowania były bardzo zniszczone. Nowi gospodarze uporządkowali je i odremontowali. W 1976 roku przy tym kościele ordynariusz lubelski utworzył liczącą dziesięć tysięcy wiernych parafię, nazywaną “Na Kalinowszczyźnie”.
Nowa epopeja franciszkanów w Lublinie zaczęła się w 140 lat po jego opuszczeniu. W roku 1956 Prowincja Matki Bożej Niepokalanej za zgodą ordynariusza nabyła jednopiętrowy dom z początków dwudziestego wieku, przy zbiegu ulic Pszennej i Słonecznej. Spiritus movens sprawy kupna – jak podaje kronika klasztorna – był o. Bernard Pronobis. W zamierzeniu miał to być klasztor dla zakonników-studentów, z perspektywą zorganizowania w nim publicznej kaplicy i małego duszpasterstwa, gdyż w tej części miasta nie było kościoła. Na początek w domu tym zamieszkało 8 zakonników, studentów Katolickiego Uniwersytetu. Niestety, po ośmiu miesiącach siłą eksmitował ich wydział kwaterunkowy miasta. W dniu eksmisji wywieziono zakonników i meble klasztorne, ale w niszy na frontonie domu pozostała figurka św. Antoniego Padewskiego.
Po długich staraniach i zabiegach udało się w 1975 roku częściowo odzyskać ów dom, jednakże znaczną jego część zajmowali jeszcze ludzie świeccy. Zamieszkało tam tylko trzech franciszkanów, z których jeden pełnił funkcję administratora domu.
Po uporządkowaniu spraw formalnych i po małej adaptacji posiadłości na dom zakonny, ówczesny prowincjał, o. Mariusz Paczóski, uzyskawszy zgodę ordynariusza lubelskiego i Rady Generalnej Zakonu, wydał 23 lipca 1976 roku dekret erekcyjny klasztoru w Lublinie ustanawiając patronem św. Antoniego z Padwy.
Wkrótce po formalnym założeniu domu zakonnego 11 listopada 1976, poświęcono kaplicę, urządzoną w piwnicy dla potrzeb wspólnoty zakonnej. Częściowe wyposażenie kaplicy w paramenty liturgiczne, jak ołtarz, bieliznę ołtarzową, kielich i patenę przekazał klasztor w Niepokalanowie. Obecnie klasztor został gruntownie odremontowany. Wygospodarowano w piwnicy pomieszczenie na kuchnię, refektarz i salę rekreacyjną, na parterze natomiast z dwóch pokoi urządzono piękną kaplicę, którą w dniu 27 maja 1985 roku poświęcił i nadał jej tytuł Matki Kościoła ks. bp Bolesław Pylak. Pierwszy wystrój kaplicy zaprojektował i wykonał o. Iwo Zieliński. Obecny wygląd kaplicy został zaprojektowany i wykonany w 2022 r.